Hans Langbroek, raadslid voor Het Enkhuizer Alternatief

   

In een tijd van universeel bedrog is het spreken van de waarheid een revolutionaire daad (George Orwell)

Maandag 28-11-2011 t/m zondag 3-6-2012

 

Voor het eerst in mijn leven heb ik ervaren wat men wel een “writersblock” noemt. Daar had ik wel eens over gelezen, maar ik kon me niet voorstellen wat en hoe dat zou zijn.

De afgelopen maanden ben ik het te weten gekomen, als normaliter veelschrijver op mijn eigen site zijnde. Writersblock houdt in dat je zoals gewoonlijk giert van de schrijfideeën, maar dat er een leeg scherm in je geest ontstaat op het moment dat je achter een toetsenbord gaat zitten.

Het werkt door in alles. Brieven schrijven, iets rapporteren op je werk, emails formuleren of zelfs maar typen: echt alles valt binnen zo’n writersblock. Op het moment dat je tňch iets op “papier” weet te persen, is het van een tergend moeilijke leesbaarheid.

 

Hoe zoiets ontstaat weet ik niet. Vermoedelijk door zaken die indruk maken en je hoofd meer dan normaal in beslag nemen. Bij mij is dat rouwverwerking geweest om het overlijden van Inge en pas terug m’n broertje, en alle gebeuren om beide zaken heen.

Het is confronterend te ontdekken dat er grenzen zijn aan je mentale vermogen. Ieder mens komt ooit z’n grenzen tegen, in alle opzichten. Zelf ben ik mijn leventje ook grenzen tegen gekomen, maar dat waren doorgaans de fysieke grenzen. Nu zijn er mentale grenzen ontmoet, en dat maakt duidelijk dat je niet meer bent dan maar een mensje.

Het is hoe het is, en niet anders. Het went wel om slechts mens te zijn…

 

Maar writersblock of niet, als je gewoonlijk een redelijke veelschrijver bent dan voel je toch de behoefte om te schrijven. Ondanks dat het niet kan en niet gaat.

Die behoefte loste ik op door me op het sociale medium “Twitter” te begeven. Daar kun je dingetjes neerzetten, korte zinnetjes van 140 tekens. Twitter is het ultieme medium voor diegenen die graag one-liners poneren op het toneel van de geschreven wereld.

 

Op Twitter kom je een heksenketel tegen. Het is een chaotische combinatie van de totale bandbreedte aan bestaande gektes en heel nuttige snelle informatievergaring over actualiteiten overal ter wereld. Daarbij is het bijna een paralleluniversum te noemen. Een paralleluniversum dat bestaat naast de werkelijke fysieke wereld, en dat nu door de totale bereikbaarheid van het medium voor iedereen op ongezonde wijze verweven raakt met de reële wereld. Ongezond in mijn perceptie dan wel. Hoe anderen daarover denken weet ik natuurlijk niet.

 

Zelf heb ik dit medium meermaals beschreven als decadent. Het is communicatiedecadentie in optima forma. Die decadentie ontdek je als je er zelf volop in meegaat, als je jezelf er volop in mee laat zuigen. Langzaam neem je de cultuur aan van dat paralleluniversum, ga je communiceren naar de normen van die andere wereld. Het is een cultuur die geen enkele terughoudendheid kent in decorum, vormen, intensiteit van communicaties, privacyschendingen, en overbodigheid.

Twitter in z’n vorm en aard is de volkomen verwoording van de verwording dat het echte kapitalisme ons gebracht heeft.

 

Dat Twitter is dus een soort verbijsterende belevenis, maar nu is het weer genoeg geweest voor me. Het feit dat ik bijvoorbeeld dit stukje weer kan schrijven laat zien dat er langzaam weer ruimte voor normaliteiten in schrijven ontstaat. Nog niet zoals het was, maar wat komt dat komt. Alles heeft z’n tijd nodig.

Zoals ik zojuist al schreef: het went wel om slechts mens te zijn… Mens in alle klein- en grootsheid die het menszijn inhoudt!